Πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή μας αν είχαμε, όντως, μάθει να σεβόμαστε την ατομικότητα και το χώρο των υπολοίπων, αν μπορούσαμε να τους επιτρέψουμε να λειτουργήσουν στους δικούς τους χρόνους, αν δεν μας έπιανε μανία να τους μεταμορφώσουμε.
Διάβαζα τις προάλλες ένα βιβλίο για την αλήθεια των σχέσεων που περιέγραφε τα παρακάτω αποσπάσματα διαλόγων:
Α. – Τι έχεις;
-Τίποτα…
Όλα καλά. Φυσικά και έχει κάτι αλλιώς δε θα υπήρχε λόγος για την αρχική ερώτηση…
Β. –Τι έχεις;
– Δεν ξέρω…
Και πάλι όλα καλά. Φυσικά και έχει κάτι και φυσικά ξέρει ακριβώς τι είναι αυτό…
Γ. – Τι έχεις;
– Έχω κάτι που δε θα ήθελα να το συζητήσουμε τώρα…
Και γίνεται χαμός. Πιθανότατα το ζευγάρι θα ξεκινήσει έναν καυγά άνευ προηγουμένου και θα καταλήξει να κοιμηθεί πλάτη με πλάτη.
Διαβάζοντας, λοιπόν, τα παραπάνω αναρωτήθηκα πόσες φορές έχω υπάρξει στη θέση του ερωτηθέντος και πόσες από αυτές απάντησα με ειλικρίνεια, αλλά και πόσες φορές ήμουν σε θέση να σεβαστώ την αλήθεια του άλλου… Δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από την αλήθεια, αυτό είναι και το χαρακτηριστικό που την κάνει ανυπόφορη κάποιες φορές. Ως άνθρωπος θες να τα ξέρεις όλα και το θες ΤΩΡΑ, όταν όμως σου δίνεται η δυνατότητα να έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με την αλήθεια πιθανότητα θα τραπείς σε άτακτη φυγή…
«Οι λέξεις δεν είναι για να πληγώνουμε», είναι ο τίτλος ενός από τα αγαπημένα μου παιδικά βιβλία και φροντίζω η φράση αυτή να με συνοδεύει σε όλες μου τις συναναστροφές με ανθρώπους. Δεν είμαι βέβαιη αν τα καταφέρνω πάντα, αλλά το έχω πάντα κατά νου…
Πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή μας αν είχαμε, όντως, μάθει να σεβόμαστε την ατομικότητα και το χώρο των υπολοίπων, αν μπορούσαμε να τους επιτρέψουμε να λειτουργήσουν στους δικούς τους χρόνους, αν δεν μας έπιανε μανία να τους μεταμορφώσουμε. Πόσο θα άλλαζε η καθημερινότητα μας με μερικά «Σ’ αγαπάω» παραπάνω, με σφιχτές αγκαλιές που θα συνοδεύονταν από φράσεις όπως «είσαι πολύτιμος», «ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου», «με κάνεις περήφανο». Πόσο πιο αναίμακτα θα λύνονταν οι παρεξηγήσεις με ένα «ήταν δικό μου λάθος, συγγνώμη» βγαλμένο από την καρδιά. Ένα «σε σκέφτομαι», ένα «μου λείπεις», ένα «ευχαριστώ»… Τις μαγικές λεξούλες που λέμε κι εμείς οι νηπιαγωγοί!
Λόγια που πονάνε, βαρύγδουπες δηλώσεις που δεν μπορείς να μαζέψεις με τίποτα και χαρακτηρισμοί, είναι αυτά που εμφανίζονται τις περισσότερες φορές στις διαπροσωπικές σχέσεις και ένα διεστραμμένο παιχνίδι εξουσίας πάνω σε αυτούς που αγαπάμε πιο πολύ ξεκινά…
«Πριν πεις κάτι, κάνε στον εαυτό σου τις παρακάτω ερωτήσεις:
-Είναι ευγενικό;
-Είναι αλήθεια;
-Είναι απαραίτητο;
…και μόνο αν η απάντηση είναι καταφατική και στις τρεις, αξίζει να το πεις. Αλλιώς κράτησε το για τον εαυτό σου, δε θα λείψει από κανέναν», είχε πάρει το μάτι μου κάπου και από τότε το έχω κάνει σημαία.
ΥΓ. Μετά από τόση θεωρία δε θα γινόταν να μην πω κι εγώ κάτι… Σε ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου σε όλα. Σε ευχαριστώ που είμαι ο εαυτός μου. Σε αγαπάω όσο δε χωράει ανθρώπου νους… Συγγνώμη που δεν έπλυνα τα πιάτα και το μαθαίνεις από δω…!