Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο 47ο Φεστιβάλ Δράμας, δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του Φεστιβάλ. Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για τη δουλειά τους οι διαγωνιζόμενοι στη σημερινή παρουσίαση την οποία συντόνισαν ο Γιάννης Σακαρίδης (Εθνικό Διαγωνιστικό) ο Παναγιώτης Ιωσηφέλης (Εθνικό Σπουδαστικό Διαγωνιστικό) ο Βασίλης Τερζόπουλος (Short and Green) και ο Βασίλης Καραμητσάνης (Animation):
EΘΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
«Honeymoon» (Άλκι Παπασταθόπουλος)
«Η ταινία εμπνεύστηκε από ένα πάρα πολύ σκληρό γεγονός που ήταν η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, που έγινε από δυο άντρες και την αστυνομία, για την οποία δολοφονία η δικαίωση δεν ήρθε ποτέ γιατί όλη η αστυνομία είναι έξω και συνεχίζει να κάνει τα ίδια πράγματα. Αποφάσισα να κάνω μια ταινία που κατά κάποιο τρόπο φτιάχνει ένα εναλλακτικό τέλος από αυτό που δεν μπορέσαμε να αλλάξουμε στην πραγματική ζωή».
«Zange» (Ίρις Μπαγλανέα)
«Η ταινία είναι ιδωμένη μέσα από τα μάτια των παιδιών. Διαχειρίζεται την περίπτωση ενός τραύματος και της ανάμνησής του και τι αυτό αφήνει ως αντίκτυπο στο σώμα ενός ενήλικα. Αυτό είναι και η πηγή σε αυτήν την ταινία. Τα παιδιά βιώνουν το τραύμα, αλλά τη στιγμή που αυτό συμβαίνει, ασχολούνται με την επιβίωσή τους και το επόμενο βήμα στην καθημερινότητά τους. Εντελώς αντίθετα, ο πρωταγωνιστής που είναι ο πατέρας και ο φόβος του, έχει να κάνει με την εσωτερική δημιουργία του τραύματος. Και πως αυτό αναμοχλεύει συναισθήματα και φόβους εσωτερικά και χωρίς αυτά να εκφράζονται»
«Skeleton tree» (Χάρης Ζαλαβρός)
«Η απαρχή της ταινίας έχει τις ρίζες της σε μια πραγματική ιστορία που μου είχε διηγηθεί ένας φίλος, το πώς δηλαδή μια γειτόνισσά του τον κάλεσε να την βοηθήσει για να ξεκρεμάσουν τον αυτόχειρα άνδρα της που είχε κρεμαστεί. Αυτό που σκεφτόμουν πάντα ήταν πώς θα εξελισσόταν το γεγονός της ακύρωσης μιας αυτοκτονίας για τον ίδιο τον υποψήφιο αυτόχειρα. Ταυτόχρονα ήθελα να αναδείξω κι ένα μαύρο χιούμορ μέσα από τους διαλόγους που περιστρέφονται γύρω από καθημερινά πράγματα που φαντάζουν τόσο μικρά μπροστά στο αξεπέραστο και τεράστιο γεγονός του θανάτου»
«7Ηz» (Μαρία Χατζάκου)
«Το 7Hz για μένα είναι μια πολιτική ταινία που πατάει πάνω στο είδος. Μου δόθηκε η ευκαιρία από την τότε παραγωγό μου που μας πρότεινε κάποια χρήματα να κάνουμε ταινίες κατά τη διάρκεια του covid, με αφορμή όλο αυτό που ζήσαμε, κάτι που μου βγήκε φυσικά, γιατί κατά τη διάρκειά του ζήσαμε μια φοβερή κατάσταση ανελευθερίας και νομίζω ότι αυτό λέει και η ταινία. Ότι η ελευθερία είναι κάτι που πρέπει να κατακτιέται. Κάτι που βλέπουμε και τώρα, με τη γενοκτονία που γίνεται στην Παλαιστίνη. Έτσι η ταινία αυτή βγήκε μέσα από τον covid και αφορά αυτό που ζούμε. Η πρωταγωνίστρια αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι να κερδίσει την ελευθερία της».
«Τα περιστέρια αρρωσταίνουν όταν η πόλη φλέγεται» (Σταύρος Μαρκουλάκης)
«Η ιδέα με βρήκε σε μια οριακή κατάσταση με την πρώτη καραντίνα. Συνάντησα ένα περιστέρι κι επειδή δεν μου άρεσε όπως εξελίχθηκε η πραγματική πραγματικότητα της ζωής, άρχισα να κλαίω σαν ενήλικας, ξεκίνησα να γράφω και σκεφτόμουν ότι ήθελα να είναι μια ταινία δρόμου που θα κινείται από το συναίσθημα, δεν θα έχει περιορισμό κλασικής αφήγησης και μοντάζ. Είχα τη χαρά να δουλέψω με όλους όσους ήθελα από την αρχή. Και με την τεράστια θέρμη που έφεραν στα γυρίσματα, δημιουργήθηκε κάτι, ελπίζω αρκετά φυσικό σαν αποτέλεσμα».
ΕΘΝΙΚΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
«Ο θάνατος του κηπουρού» (Χριστίνα Σπηλιοπούλου)
«Ήταν μια πρόκληση να συνδυαστεί η αίσθηση και η ατμόσφαιρα του εφιάλτη με κάποια κωμικά στοιχεία, διατηρώντας μια αισθητική. Το μεγαλύτερο στοίχημα ήταν να ισορροπήσουμε ανάμεσα στο κωμικό χωρίς να γίνει γελοίο και στην βαρύτητα τη συναισθηματική που μπορεί να έχει μια κατάσταση παρόμοια με αυτή που έζησε ο ήρωας που τον κυνηγάει η μαφία σε ένα εναλλακτικό σύμπαν, όπου οι μαφιόζοι αφήνουν ποτιστήρια στον τόπο του εγκλήματος»
«Dodeca-the womb» (Ντανιέλε Χαρασανάκης)
«Αυτό που ήθελα να δείξω με αυτό το μικρό ταινιάκι, ήταν η προσπάθειά μου να χτίσω κατά κάποιο τρόπο διαφορετικά επίπεδα του ίδιου πράγματος, όπου το ρομπότ που βρίσκεται μέσα στην μήτρα είναι το πρώτο επίπεδο. Το δεύτερο επίπεδο είναι το ρομπότ που επιβιώνει και φεύγει με το αεροπλάνο. Και το τρίτο επίπεδο ήθελα να είναι με τον ίδιο τον θεατή, κατά κάποιο τρόπο ήθελα να πετάξω τον θεατή – έτσι όπως είναι η γέννηση – μέσα στον κόσμο, χωρίς να εξηγήσω πολλά»
«ποπ» (Λίνα Κουντουρά)
«Ήθελα πολύ να παίξουμε με αυτό το φίλτρο που μπαίνει στα πράγματα όταν τα αφηγείσαι και επομένως με το τι είναι πραγματικό και αληθινό και ότι τα μη αληθινά πράγματα δεν είναι απαραίτητα λιγότερο πραγματικά».
«Κλημεντίνη» (Γιώργος Σταγάκης)
«Κλημεντίνη είναι το πραγματικό όνομα της μητέρας μου και όλη η ταινία την αφορά και πολλά πράγματα που βλέπουμε στην ταινία, έχουν γίνει πραγματικά στη ζωή της αν και είναι έντονο το στοιχείο της μυθοπλασίας σε μια σύνθεση με το πραγματικό. Δεν είναι μια ταινία που θα ήθελα να κουνάει το δάχτυλο στους άνδρες ότι είναι αυτοί το τεράστιο πρόβλημα. Ήθελα να δείξω ένα γενικό ιδεολογικό πρόβλημα που υπάρχει και επίσης ήθελα να δείξω πως θα ήταν η ζωή της μητέρας μου εάν είχε προσπαθήσει να την πάρει στα χέρια της».
«Νεκρή ζώνη» (Ιωάννης Παναγή)
«Το υπόβαθρο της ταινίας είναι ιστορικό και πολιτικό και η βάση της είναι η εισβολή και η συνεχιζόμενη κατοχή, τα ανοιχτά οδοφράγματα, υπάρχουν μετανάστες και προβλήματα που αναφέρονται από τους κοινωνικούς ηθοποιούς»
«Να θυμάσαι ότι πατάς στη γη» (Βαγγέλης Δικόπουλος)
«Εξαρχής, και για λόγους παραγωγής, υπήρχε η θέληση να δείξουμε περισσότερο το αποτέλεσμα αυτής της απειλής που ίπταται αλλά ποτέ δεν είναι ορατή στον θεατή, και το τι μπορεί να προκαλέσει στους ανθρώπους τόσο στις σχέσεις τους, όσο και στον εαυτό τους. Με απασχολεί περισσότερο να δούμε λίγο περισσότερο εμάς , αυτό που λέει και ο τίτλος, κι όχι αυτά που θα έρθουν έτσι ώστε να εναποθέσουμε τις δικαιολογίες μας σε αυτά για πράξεις που εμείς μπορούμε αν διορθώσουμε».
«True blue» (Στράτος Κούβελας)
«Η ιστορία ξεκίνησε μέσα στην καραντίνα με έναν άνθρωπο κλεισμένο σε ένα δωμάτιο να ταξιδεύει στον έξω κόσμο μέσα από την εικόνα. Ξεκίνησε ως μια ωδή στην έβδομη τέχνη, στην πορεία προστέθηκε το στοιχείο του χωρισμού, ένας δεύτερος χαρακτήρας και όλη η ιστορία άλλαξε, ωστόσο αυτά τα δυο στοιχεία συνδιαλέγονται μεταξύ τους»
«Alles gut» (Παύλος Παρασκευόπουλος)
«Όλο αυτό ξεκίνησε όταν ενημέρωσα τους γονείς μου για την ομοφυλοφιλία μου και οι γονείς μου είπαν την αναμενόμενη φράση αν το μάθουν ο παππούς και η γιαγιά σου θα πεθάνουν. Και αυτό το φράγμα που έβαζαν ανάμεσα σε μένα και τη γιαγιά μου, μια και ο παππούς είχε πεθάνει, με εντυπωσίαζε. Κι όταν κι εγώ αντιμετώπιζα θέματα μοναξιάς όπως κι η ίδια, αναρωτήθηκα, γιατί να μην μπορώ να συνδεθώ μαζί της με αυτόν τρόπο»
«Όχι πια έρωτες» (Φοίβος Καραγιάννης)
«Η ιδέα ήταν να στήσω κατά κάποιο τρόπο έναν εφιάλτη, με θεματική τον χωρισμό, τον θάνατο και το τέλος. H ταινία περιγράφει έναν εφιάλτη όπου η ενοχή κάνει ένα δάσος να μοιάζει με φυλακή, και μια αναχώρηση προκαλεί θλίψη»
«Δέκα λεπτά κολύμπι» (Αχιλλέας Τσούτσης)
«Μας ενδιαφέρει πολύ πως μια πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα και συνθήκη επηρεάζει τις κοινωνικές θέσεις. Χτίσαμε μια μυθοπλασία σε μια ταινία εποχής που θέλαμε να κουβαλάει και στοιχεία λαογραφίας»
«Στα χνάρια του φθινοπώρου» (Βασίλης Μπόσμης)
«Το παιδί της ταινίας συμβολίζει την ελπίδα κι όταν πεθαίνει σβήνει και το χωριό. Το χωριό μου στην Ήπειρο και την Άρτα πεθαίνει και κανείς δεν κάνει τίποτα για αυτό ούτε η πολιτεία ούτε οι λίγοι εναπομείναντες κάτοικοι που παλεύουν με ό, τι μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους αλλά δεν φωνάζουν σώστε μας. Είναι ένα θέμα που θεωρώ ότι δεν προβάλλεται αρκετά ούτε στον κινηματογράφο »
SHORT AND GREEN
«Enjoy your meal» (Sofie Kienzie, Christian Manzke)
«Δουλέψαμε για πρώτη φορά μαζί και μάλιστα μέσα σε ένα μόνο 48ωρο, κάτι που ίσως και να λειτούργησε και λίγο ως πρόκληση. Η όλη διαδικασία που προέκυψε ήταν πολύ ικανοποιητική και για τους δυο μας. Όσον αφορά την περισσότερο χιουμοριστική προσέγγιση στην οποία στραφήκαμε, αυτή προέκυψε κυρίως μετά τη δημιουργία αυτού του μικρού ανθρώπου που έμοιαζε με στόμα κι έτσι δεν είχαμε άλλη επιλογή»
«The generators» (Georgie Cowan-Turner)
«Η έμπνευση προέκυψε κυρίως από το υγειονομικό σύστημα της Αγγλίας που παρουσιάζει πολλά προβλήματα, αλλά και από ένα ποίημα του Όσκαρ Ουάιλντ όπου αναφερόταν στην τιμωρία κάποιου που ήταν ομοφυλόφιλος, και η τιμωρία του ήταν να δουλεύει στους μύλους ολόκληρη την ημέρα. Αυτήν την εξάντληση την ενέταξα μέσα στην ταινία την οποία και επέλεξα να κάνω ασπρόμαυρη για να αναδεικνύει καλύτερα την όλη ατμόσφαιρα».
«Goodbye sun» (Ήταν παρών ο παραγωγός Quentin Daniel)
«Η ταινία που διαδραματίζεται στο τέλος του καλοκαιριού με τη ζέστη να συνεχίζει να δυσκολεύει τις ζωές των ανθρώπων, αφηγείται την ιστορία της μικρής Λούνα που ζει μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό της και τους δύο θετούς της πατέρες. Για να κάνουν την ζέστη να φαίνεται πιο υποφερτή, όλοι αδημονούν για την έκλειψη ηλίου, ο οποίος εξαφανίζεται πίσω από το φεγγάρι, αλλά δεν δείχνει να εμφανίζεται ξανά. Ο σκηνοθέτης που προσθέτει χιουμοριστικές πινελιές, αφήνει το τέλος ανοιχτό, έτσι ώστε ο καθένας να έχει τη δική του ερμηνεία».
ANIMATION
«Echoes» (Robinson Drossos)
«Η αρχική επιλογή του ασπρόμαυρου έγινε λόγω μείωσης του κόστους αλλά αυτό έγινε τόσο οργανικό στη συνέχεια μέσα στην ταινία που έγινε αισθητική επιλογή. Στην ταινία υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία και επιλέγει ένα ανοιχτό τέλος για τον κάθε θεατή να το ερμηνεύσει όπως θέλει».
«The mushroom man» (Πέτρος Νιαμονιτάκης)
«Χρησιμοποίησα ηθοποιούς και στη συνέχεια επεξεργάστηκα τις μορφές τους και τις κινήσεις τους, κάτι που ήταν από την αρχή ένας μονόδρομος. Πιστεύω πως θα ήταν άλλη ταινία, εάν δεν χρησιμοποιούσα ηθοποιούς. Πριν από επτά χρόνια γράφτηκε η μουσική της ταινίας, ενώ οι στοίχοι πριν έξι μήνες, τότε ήταν που η ταινία ολοκληρώθηκε πλήρως».
